BEN evet senin dediğin gibi Çocuk gibiydim.
SEN hiç anlamadın belki senleyken sevilmek isteyen Afacan bir Çocuktum.
BEN insanlara güveniyordum kendim gibi görmek istiyordum.
SEN hiç anlamadın  belki insanların iyiliğine inanırsam hayatta daha umutla bakacaktım.
BEN hep Gülüyordum.
SEN hiç anlamadın belki gözümden içime akıttığım yaşları gizlemek içindi.
BEN Sevmek neydi sende öğrenmiştim.
SEN se diğer sevgililerinde olmasını istediğin her şeyi bana sunmuştun.
BEN hislerimle hareket etmeyi seçiyordum.
SEN sadece beyninle kalbinle
BEN bendim..
SEN bende beni başka biri yapmaya çalıştın
Bak bendeki bana…
BEN artık ÇOCUK gibi değilim.
BEN  artık hiç İNSANLAR da güvenmiyorum.
BEN Artık gülmüyorum da..
BEN de Artık sadece Beynimle hareket ediyorum…
BEN artık sevemiyorum da.
BEN kaybettim.
SEN kazandın.
Ölmeden seni  gömdüm demiştin ya ben azda olsa bir ışık görüyordum son attığın topraklarda zifiri karanlığa mahkum ettin.
Evet kabul ettim.
SEN kazandın BEN kaybettim.
Tebrik ederim seni..
Bu Karanlık ,Sahte dünyadan bir BEN geçmiştim.
Şiir : Miray ( Öykü )